Het oosten van Oregon lijkt, uiteraard, veel op het westen van Idaho. Dus we gaan verder met het fietsen door prachtige kloven bij tropische temperaturen.
Op een gegeven moment komen we langs Hole in the Wall. In 1984 is hier een aardverschuiving geweest, waardoor het lijkt of er nu een gat in de berg zit.

Deze aardverschuiving had ook tot gevolg dat de bestaande weg werd bedolven onder een hoop zand en stenen; deze hoop beweegt nog steeds een beetje: ruim 1.5 cm per dag! De verwachting is dat dit nog tot 2014 door zal gaan. Er is inmiddels een nieuwe weg, wat hogerop, aangelegd. Dat betekent dus voor ons een extra klimmetje. Bedankt aardverschuiving!

Wat later komen we langs het National Historic Oregon Trail Interpretive Center. Hier wordt m.b.v. authentiek materiaal (zoals bijvoorbeeld een oude huifkar en opgezette dieren) op een indrukwekkende manier uitgebeeld hoe aan het einde van de negentiende eeuw families vanuit Missouri met hun hele hebben en houwen op weg gingen naar Oregon.

Daar kwamen ze in aanmerking voor een gratis stuk grond, dat de federale regering ze aanbood om Oregon te ontwikkelen. De meeste mensen waren bijna een half jaar onderweg, velen kwamen om (honger, dorst, overvallen, ongelukken, ziektes) en de trail was niet veel meer dan een pad dat eeuwenlang door Indianen was gebruikt.

Wij komen ook in de buurt van de John Day Fossil Beds. Dit gebied was een tijdje geleden (30-40 miljoen jaar) een subtropisch oerwoud met palmen, avocado’s en veel moerasland en er leefden o.a. rinocerossen en krokodillen.

Maar door grote vulkaanuitbarstingen verdween er alle leven; het enige wat daar van is overgebleven zijn fossielen, heel veel fossielen. Bijvoorbeeld van bomen en bladeren, maar ook van een heleboel dieren.

Omdat dit gebied nu door de Cascade Range van de Grote Oceaan (Pacific) wordt afgescheiden, is het een droog, bijna woestijnachtig gebied geworden.

Er zijn hier eigenlijk 3 aparte gebieden te onderscheiden, twee daarvan hebben wij bekeken.
Het Sheep Rock gebied komen we binnen via Picture Gorge, een canyon die zo is genoemd omdat tekeningen van Indianen zijn gevonden die meer dan 1000 jaar oud zijn. De berg waarnaar dit gebied is genoemd torent heel prominent boven alles uit.

Het tweede gebied heet Painted Hills. Hele kale, ronde bergen in de fraaiste kleuren, wit geel, bruin, zwart, goud, brons, van alles.

De laatste serieuze bergketen die wij tijdens deze reis moeten overwinnen, wordt gevormd door de Cascade Range. Dit gebergte strekt zich over een afstand van bijna 1000 km uit van Canada tot Californië; de hoogste pieken zijn bedekt met eeuwige sneeuw. In de Cascades zijn duizenden meren, ongeveer 900 gletsjers en 18 vulkanen. De bekendste vulkaan is Mt. St. Helens, die in 1980 nog een enorme uitbarsting heeft gehad.

Wij bedwingen de Cascades via de McKenzie Pass op 1600 meter. We rijden tussen enorme lavavelden door die daar al 1500 jaar liggen, maar het lijkt alsof de uitbarstingen vorig jaar hebben plaatsgevonden. Op de top is een observatorium, gebouwd van lavastenen. We hebben daar een fraai uitzicht op bekende bergen als Mt. Washington, Mt. Jefferson en de Three Sisters.
Net over de pas staat een aanhanger van Cycling Adventures, zeg maar de Amerikaanse versie van Cycletours.

Fietsers die met een tocht bezig zijn, stoppen hier voor de lunch. Ook wij worden uitgenodigd om mee te eten. En zo staan we even later met een bord pasta en brood in de hand vrolijk te kletsen met andere fietsers terwijl we ondertussen een fles Gatorade leeg drinken. Ook onze bidons worden weer met koel water gevuld.

Als we verder afdalen, merken we al heel snel dat we aan de oceaankant van de bergen zijn. We hebben nu te maken met een zeeklimaat. Het is nog steeds warm (> 30 °C), maar veel vochtiger en de natuur is veel groener, er is nu onderbegroeiing in de bossen, er zijn weer volop varens, loofbomen, fruitboomgaarden (hazelnoot, pruim, peer) en zelfs wijngaarden en hele hoge sparren.

De laatste dagen in Oregon komen ons nogal bekend voor: we rijden tussen braamstruiken door, en zien o.a. rozenbottels, fluitenkruid, en boerenwormkruid, en we rijden langs een grote zandverstuiving. Als we dan ook nog een heel stuk over een fietspad gaan rijden, lijkt het wel of we al weer thuis zijn. Maar een aantal fikse klimmen doen ons realiseren dat we nog steeds in de VS zijn.

Het wordt tijd dat we Grote Oceaan gaan zien. En dat gebeurt op vrijdag 19 augustus heel toepasselijk in Pacific City. Daar is, na 7991 kilometers de Coast to Coast reis volbracht, best een emotioneel moment. Dus naar de waterlijn voor een foto. Juist op dat moment komt er onverwacht een grote golf aanzetten, zodat ik letterlijk met schoenen en sokken in de Grote Oceaan sta.

Nu nog het laatste stukje van de TransAm afmaken. Dat betekent nog 1 dag flink doorfietsen naar Astoria, waar het officiële eindpunt van de route is.

Omdat ik uit verhalen van anderen weet dat het bij Astoria nogal moeilijk is (rotsen) om je voorwiel in de Pacific te krijgen, besluiten we om dat bij het plaatsje Seaside, zo’n 30 km voor Astoria, te doen omdat de route daar over de strandpromenade loopt. Zo gezegd, zo gedaan. Opnieuw vindt de zee dat ik natte voeten verdiend heb! Een ezel.... Deze keer ontkomt Jos er echter ook niet aan.

Daarna is het dus nog maar een klein eindje naar Astoria. Maar eerst bezoeken we nog Fort Clatsop, waar het gezelschap van Lewis & Clark in 1805/06 heeft overwinterd voordat ze aan de terugtocht begonnen.

En dan is het zover. Na 106 dagen, 8155 km, 9 lekke banden en bijna 50.000 hoogtemeters eindigt voor mij op 20 augustus om 18:05 uur mijn onvergetelijke tocht dwars door de V.S.

De reis van m'n leven!!!

En dan dit nog...

Bijzondere slaapplaatsen
1. Presbyterian Church in Dayville
Deze kerk zet z’n deuren wijd open voor fietsers.
Toen wij 45 km vóór Dayville boodschappen aan het doen waren, werden wij al gesignaleerd door de vrouwelijke pastor (of heet zo'n iemand pastora, pasta?) van de kerk en werden we van harte uitgenodigd.

In deze kerk staan ons o.a. ter beschikking: keuken (incl. koelkast, oven, fornuis), badkamer, wasmachine, droger, een zitgedeelte, een pc met internetverbinding, en natuurlijk de kerk zelf, die voor ons als slaapkamer fungeert. En dat allemaal voor nop! (Een donatie wordt natuurlijk wel op prijs gesteld).

2. Jim Hammond in Sisters
Jim Hammond heb ik leren kennen tijdens deze fietstocht. Vooral in de eerste maand hebben we samen opgetrokken; hij maakte deel uit van een groepje van 4.

Omdat hij bijna aan de route woont en inmiddels thuis was aangekomen, heeft hij een aantal mensen die hij tijdens de tocht had leren kennen, per e-mail en gsm uitgenodigd om bij hem te komen overnachten. Wij zijn uiteraard op zijn uitnodiging ingegaan.

Toen wij bij zijn huis aankwamen bleken er ook nog 5 andere fietsers te zijn; mensen, die ik allemaal (en Jos sommigen), kende. Ook het al vaker genoemde tandemstel kwamen we hier weer tegen.

Jim woont in een kast van een huis (ik zoek natuurlijk wel de juiste vrienden uit..) met meerdere logeerkamers en 3 badkamers. Er was dus plaats genoeg voor iedereen. Na de borrel en de bbq hebben we nog lang in de jaccuzzi (bubbelbad) na zitten kletsen. Uiteindelijk zijn we 2 nachten gebleven. Om te weten te komen waarom: verder lezen.

Bandenpech
Zoals de lekke-banden-sponsors misschien al gezien hebben, is het aantal lekke banden drastisch opgelopen: van 3 naar 9!

In eerste instantie dacht ik dat het probleem de buitenband was. Na ruim 7000 km kun je verwachten dat het loopvlak van een buitenband niet meer zo dik is en dat er vrij makkelijk iets doorheen kan gaan. Dus vervang ik de buitenband door een nieuwe.

Maar al snel heb ik weer 2 lekke banden kort achter elkaar. En dan ontdek ik wat het echte probleem is. Het velglint is verschoven, waardoor de binnenband niet meer wordt beschermd tegen de (scherpe) uiteinden van de spaken.

Het lukt echter niet om het lint weer op de goede plaats terug te krijgen. Dus moet er een nieuw lint gekocht worden. Als dan bij de laatste lekke band (tijdens een klim) ook nog de fietspomp het begeeft……En dat op zondag!

Gelukkig is dat in de VS meestal niet zo’n probleem, en inderdaad de fietsenmaker is geopend en kan ons aan een nieuwe velglint en een fietspomp helpen.

Na al deze ellende gaan we maar weer terug naar ons vorige overnachtingadres: het huis van Jim Hammond, waar we met open armen ontvangen worden en waar we nog een oergezellige avond hebben.

Als ik een paar dagen later vlak voor Corvallis toch weer een band moet plakken, gaan we in Corvallis maar weer naar een fietsenmaker. Uiteindelijk lost een vrouwelijke fietsenmaker definitief het probleem op!

Droogterecord – vervolg
In het verhaal bij Idaho, heb ik gemeld: op 11 juni heb ik mijn eerste en laatste regen gehad tijdens het fietsen.

Dat record is verbeterd. Ik kan nu melden dat ik vanaf het begin van de TransAm op 6 mei t/m het einde op 20 augustus 1 regenmiddag op de fiets heb meegemaakt. Dat was dus op 11 juni. (Ik heb begrepen dat ik in Nederland in die periode wat meer regen gehad zou hebben....).

Vanwege al die droogte zie je ook overal regeninstallaties (Sprinklers zoals ze die hier noemen) aan het werk. Zowel bij land- en tuinbouwbedrijven als bij particulieren.

Amerikanen zijn erg direct
Als voorbeeld een gesprek zoals dat, soms meerdere malen per dag, door ons gevoerd is:
“Hi guys, where are you heading to?”
“We are heading to Covallis.”
“And where did you start?”
“This morning we started in Coburg.”
“Wow, cool man!”
“Where are you coming from?”
“From The Netherlands.”
“Cool, you are a long way from home!”
“Are you cycling around in Oregon?”
“No, actually, we are cycling Coast to Coast.”
“Where did you start?”
“Well we started in Yorktown, Virginia and will end in Astoria, Oregon.”
“Virginia? Cool man, what an experience! Well, you are almost there.
Bye, have a safe trip.”
“Thanks, have a nice day. It was nice meeting you.”

Informatie voor de sponsors
Het totaal aantal door Jos gereden kilometers bedraagt: 3764
Het totaal aantal door Valentijn gereden kilometers bedraagt: 8155

Het totaal aantal lekke banden is opgelopen tot 9
- allemaal voor rekening van Valentijn
- en altijd was het de achterband.

Voor ons beiden geldt dat wij het voorspelde aantal kilometers (respectievelijk 3250 en 7000) met ruim 15% hebben overschreden. Sorry sponsors, maar het was ook zo leuk, mooi, fijn, enz, we konden echt niet eerder stoppen.