. . .  vanaf Pueblo
Colorado is de eerste staat die Jos en ik samen gaan verkennen. Nadat ik haar van het vliegveld van Denver heb opgehaald en zij in Pueblo de jetlag heeft verwerkt, vertrekken we voor de tweede helft van de TransAm, te beginnen met Colorado.

Colorado betekent Rocky Mountains, en dus zal er geklommen moeten worden. En niet zo’n beetje ook. De komende weken zullen we veel boven de 2500 meter fietsen. Het hoogste punt is de Hoosier Pass op 11.542 feet (= 3518 meter).

Al vrij snel nadat we Pueblo verlaten hebben, zien we de Rocky Mountains duidelijk voor ons liggen. En het is meteen niet meer zo vlak zoals de afgelopen weken in Kansas en oostelijk Colorado!

Eén van de eerste dingen die we bezoeken is Royal Gorge. Dat is een canyon die door de Arkansas River in miljoenen jaren is uitgeslepen. Boven die kloof is in 1929 een brug gebouwd, die aan kabels hangt die aan beide uiteinden zijn verankerd. De Amerikanen noemen zoiets een Suspension Bridge. De brug is ruim 400 meter lang en hangt 320 meter boven de rivier. Het ‘wegdek’ bestaat uit houten balken die overdwars liggen. De brug is alleen voor het toerisme gebouwd en was in 1929 een waar kunststukje.

Er is later nog meer bij gekomen: een kabelbaan over de canyon en een treintje (incline train) dat van de bovenrand steil omlaag (onder een hoek van 45°) naar de bodem van de canyon, dus naar de Arkansas River, gaat. Op de Arkansas River wordt veel geraft. We waren er op zondag, een dag voor de 4e juli, de onafhankelijkheidsdag van de VS. In zo’n Holiday Weekend, is iedereen op pad en het was er dus ook behoorlijk druk.

Na Royal Gorge begint het echte klimwerk. Na eerst de Current Creek Pass, op ongeveer 3000 meter, overwonnen te hebben, beginnen we op onze 4e dag na het vertrek uit Pueblo, aan de klim naar de Hoosier Pass. Zo hoog zijn we met onze fietsen nog nooit geweest, laat staan met bepakking. De klim gaat vlot en voor we het weten staan we op 3518 meter hoogte. We hebben bovendien het geluk, dat het prachtig weer is, het is op deze hoogte zelfs nog 21 °C. We hebben eigenlijk weinig last van de hoogte, hooguit zijn we wat snel buiten adem. Op de pas zien we de nodige bergen met eeuwige sneeuw, heel indrukkwekkend.

De Hoosier Pass ligt op de Continental Divide, d.w.z. dat de rivieren ten oosten van dit punt uiteindelijk in de Atlantische Oceaan uitmonden, rivieren ten westen hiervan komen in de Grote Oceaan (Pacific) uit.

De afdaling is ook heel fraai, met ruime haarspeldbochten, waarbij we ook nog tijd hebben om rond te kijken, en we stoppen uiteraard een aantal keren. Aan de voet van de Hoosier Pass ligt een populair wintersportgebied met plaatsen als Breckenridge, Frisco en Silverthorne. Ook nu is het er druk, in de dorpen, maar helaas ook op de wegen.

Ook de dagen daarna blijven we nog op hoogte (meestal boven 2500 meter) en het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Vooral bergen met eeuwige sneeuw zijn altijd weer imposant. En omdat we meestal geleidelijk afdalen en af en toe een beetje klimmen, is ook het fietsen heel relaxed.

Een echte pas die we nog over moeten is de Willow Creek Pass op 2900 meter. Ook deze klim doorstaan we goed en boven staan we weer op de Continental Divide. We steken een heleboel riviertjes over. Een van de bekendste is de Colorado River. Hier nog een klein meanderend riviertje, maar duizend kilometers naar het zuiden is dat wel de rivier die de Grand Canyon heeft uitgesleten!

Colorado is een prachtige staat om te fietsen, zeker als je niet tegen een klimmetje meer of minder opziet. We fietsten door prachtige, steeds indrukwekkende bergen, soms met sneeuw, om ons heen. En toch heel weids omdat de dalen heel groot en breed zijn. Er is een nadeel: omdat veel mensen Colorado mooi vinden, is het in bepaalde delen waar wij doorheen gingen, op de weg erg druk. Een nogal vervelende ervaring als je daarvòòr in Kansas hebt gefietst.

Het fietsen van Jos gaat uitstekend. Alleen tijdens de eerste en hete fietsdag (38º C) was ‘s middags tijdens een klim de pijp ineens helemaal leeg. We hebben toen rechtsomkeert gemaakt en een motel met airco opgezocht. Een goede beslissing, want de volgende ochtend ging ze met 2 vingers in de neus naar boven!
Omdat ik in de afgelopen 2 maanden nogal wat sociale contacten heb gelegd met andere fietsers, was het natuurlijk afwachten hoe Jos daar bij paste. Met name de club van 4 (Annemieke, Paul, Sid en ik) trokken veel met elkaar op. Maar ook dat verloopt heel soepel: het is nu een club van 5!

En dan dit nog…

Bijzondere slaapplaats
Als we op de Hoosier Pass zijn en foto’s hebben genomen, worden we aangesproken door enkele mensen, wat achteraf 2 Noorse echtparen blijken te zijn. Ze zijn op bezoek bij een Amerikaanse achterneef, Don, die hier in de buurt woont, en hun een aantal toeristische hoogtepunten, waaronder dus de Hoosier Pass, laat zien. We raken ook in gesprek met Don, en voor we het weten hebben we een uitnodiging om bij hem thuis te komen. Omdat hij in Frisco woont, en dat de eindbestemming van die dag zou zijn, gaan wij graag op zijn uitnodiging in.

Als we bij zijn (grote) huis aankomen, blijkt dat het niet de bedoeling is dat we ons tentje in zijn achtertuin gaan opzetten, maar dat we gebruik kunnen maken van een logeerkamer, met eigen douche en toilet. De familie wil net weggaan, maar dat is geen probleem: daar staat het bier, daar de frisdrank, en als we wat willen eten: er is genoeg!

Later op de avond hebben we met Don en z’n vrouw Betsy, plus de beide Noorse echtparen heel gezellig en uitgebreid gegeten. Ook met het ontbijt de volgende ochtend, is niks mis. Het enige wat wij er tegenover konden stellen, was een fles wijn die we inderhaast gekocht hadden. Wat een gastvrije mensen!

Koelkast op de fiets
Ik fiets al een aantal weken met een koelkast op de fiets.
Met een koelkast op de fiets?
Nou dat zit zo.
Elke ochtend wikkel ik een natte doek om 2 flessen met water en frisdrank. Van mijn natuurkundelessen van heeel lang geleden herinner ik me nog het een en ander. Bijvoorbeeld dat, voor het verdampen van het water uit de vochtige doek, warmte wordt onttrokken aan -in dit geval- de flessen met drinken. Ofwel de flessen worden gekoeld.

En het werkt perfect! Mijn flessen met water en Gatorade zijn tot ver in de middag nog koel,zelfs in deze hitte, als ik er ‘s ochtends een nat oud t-shirt omheen heb gewikkeld.

Vraag:
Waarom dragen veel Amerikaanse mannen brillen met zulke grote glazen?

Wie geeft mij het antwoord?

Informatie voor de sponsors:
Het aantal gereden kilometers van Valentijn bedraagt: 4914
Het aantal lekke banden van Valentijn is nu: 3

Het aantal gereden kilometers van Jos bedraagt: 523
Jos heeft nog geen lekke banden gehad.