De eerste dagen in Kentucky rij ik nog steeds door de Appalachian Mountains. Al met al heb ik daar 10 dagen (waarvan 7 in Virginia) en ca. 1000 km doorheen gereden, en daar zaten hele zware stukken tussen. Ik ben wel eens helemaal uitgewoond ergens aangekomen. Een lekkere douche en een goede nachtrust doen dan wonderen. En aan beide ontbreekt het gelukkig niet. Ik maak regelmatig nachten van meer dan 9 uur! De volgende morgen sta ik dan om 7 uur weer fris op om alles op te ruimen en in te pakken, en meestal zit ik dan tussen 8 en half 9 weer vrolijk op de fiets.

Als ik na 3 dagen Kentucky en dus Appalachian Mountains in het stadje Berea aankom, vind ik dat ik wel eens een rustdag heb verdiend. Vanaf hier schijnt het wat vlakker te worden, en bovendien lijkt me Berea (10.000 inwoners) wel interessant te zijn.
In Berea is o.a. het Berea College gevestigd. Bij de oprichting in 1815 is afgesproken dat dit College voor iedereen toegankelijk moest zijn, ook voor slaven, negers en indianen. Dat was in die tijd echt heel bijzonder. Na een jaar werd de school dan ook bestormd door lieden die vonden dat zoiets niet kon, en werden docenten en studenten met geweld verjaagd. Ze moesten zelfs de staat Kentucky ontvluchten. Pas in 1950(!) is deze ingreep ongedaan gemaakt!

Nu is het College een soort kunstacademie, waar ook studenten met ouders die het studiegeld niet (helemaal) kunnen betalen, kunnen studeren. Ze moeten dan 10-15 uur per week werken in dienst van de stad Berea.

Het oude centrum is gerestaureerd en daar zijn heel wat kunstnijverheidswinkeltjes gevestigd, waar veel van de studenten werken. Ik heb mezelf laten verleiden tot het kopen van een met houtsnijwerk versierd potlood: klein en licht, dus makkelijk mee te nemen.

Na Berea kom ik in Centraal Kentucky: heel veel golvende wegen, geen meter vlak, en ook nu moet er af en toe nog flink geklommen worden. Nu weet ik ook waarom Kentucky de Blue Grass State wordt genoemd (hoewel ik eerder aan donkergroen gras zou denken): er zijn enorm veel weilanden. Er is volgens mij veel meer gras dan de koeien die hier rondlopen ooit op kunnen vreten. Er staan dan ook vaak grote silo's bij de boerderijen, en ik neem aan dat er veel (gedroogd) gras wordt afgevoerd naar andere streken. Al die weilanden zijn omgeven door stukken bos. Het maakt op mij een hele landelijke indruk.

Een van de trekpleisters in dit gebied is het geboortehuis, zeg maar hut, van Abraham Lincoln, die ik dus ook heb bekeken. Er is een prachtige film over de jeugd van Lincoln te zien. De houten hut is 5 x 3,5 meter groot, bestaat uit een kamer, een deur en een raam zonder glas, en is nog in bijna oorspronkelijke staat. Maar helaas ingebouwd in een groot monument, ook al om verder verval te voorkomen. Wel bijzonder dat iemand van zo’n eenvoudige afkomst het tot president van de VS kan brengen.

Wat verder naar het westen ligt Mammoth Cave National Park. Een bezoek aan dit park is iets wat ik bij de voorbereiding al had voorgenomen. Het ligt niet op de route, maar je rijdt er in 1 dag op de fiets naar toe, en om weer op de route terug te komen kun je een andere weg nemen. Mammoth Cave NP is het grootste grottenstelsel ter wereld (ca. 1500 km aan gangen), dat is uitgesleten door een aantal ondergrondse rivieren. Het zijn geen druipsteengrotten, zoals wij die in Europa kennen. Enkele van de grotten zijn ook uitgebreid door menselijk ingrijpen, o.a. om salpeter voor de wapenindustrie te delven.

Het is helaas niet geworden wat ik me er van voor had gesteld. Ik was op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ik was er nl. op zondag in het " Memorial Weekend". Memorial Day valt altijd op de laatste maandag in mei en is voor de Amerikanen een soort Tweede Pinksterdag. Dat betekent het hele weekend er op uit, en dan niet zoals bij ons naar een Meubelboulevard, maar naar buiten, naar een National Park. Wat een drukte, wat een gekte. Er was zelfs geen plaats meer op de camping, zelfs niet voor een fietser. En ook alle excursies naar de grotten waren voor die zondag, maar ook al voor de volgende dag, volgeboekt. Ja, wat moet je dan doen? Nog maar eens op de kaart kijken wat het beste is, doorrijden of een eind terugfietsen.

Terwijl ik daar mee bezig ben komt er een Ranger (zeg maar parkwachter) op me afstappen en vraagt waar ik naar toe wil. Ik antwoord dat ik eigenlijk naar de camping wil, maar dat die vol is. Hij kijkt me aan en vraagt 'Are you tired?' Hoewel ik dat helemaal niet ben, lijkt het me in dit geval verstandig te antwoorden met 'Yes, sir!' Zijn reactie is dan: voor vermoeide fietsers is er altijd plaats. Ik moet van hem op de camping Joyce opzoeken en tegen haar zeggen dat JB heeft gezegd dat er voor deze vermoeide fietser een kampeerplaats is. Vijf minuten later kan ik bij Joyce uit 2 verschillende plekken  kiezen, en nog weer 5 minuten later ben ik bezig m'n tentje op te zetten! JB was dus de juiste man op de juiste plaats!

Na het opfrissen (op een camping in een National Park zijn geen douches!) weer terug naar het bezoekerscentrum om te zien of er ook nog iets met een excursie valt te regelen. Maar het enige wat mogelijk is, is een Unguided Tour. Dan loop je zelf een route door het park en kun je een paar grotten een stukje inlopen, waar dan een Ranger staat die wat over de grot vertelt. Daar heb ik uiteindelijk maar voor gekozen, het was niet wat ik bedoelde, maar zo zag ik toch nog iets.

Langzamerhand rij ik steeds meer naar het westen van Kentucky, richting de volgende staat, Illinois. Het wordt steeds landelijker, steeds rustiger, en de klimmen worden steeds minder stijl. De meeste automobilisten zijn nog steeds erg geduldig en passeren met een grote boog en zeker de helft steekt de hand op om te groeten. Alleen de chauffeurs van de grote coal-trucks rijden recht-toe recht-an. Dan ben ik erg blij met m'n spiegeltje! Als ik ze zie aankomen, zoek ik een plek op de shoulder (vluchtstrook) waar niet al te veel rommel ligt, en als er geen shoulder is, stop ik in de berm. Tot nu toe heb ik daar nog maar 1 dag echt last van gehad.

Ook de honden waar ik zo voor gewaarschuwd ben, vallen tot nu toe mee. D.w.z. ze zijn er wel (veel, heel veel), maar de gevaarlijk uitziende zijn aangelijnd en de kleintjes en puppies willen alleen maar mee rennen. Ik heb gelukkig de pepperspray nog niet hoeven te gebruiken.

En dan dit nog…

Antwoorden op vragen die zijn gesteld, en waarvan ik denk dat meer mensen dat wel zal interesseren.

• Hoeveel kilometers fiets je zo gemiddeld op een dag?
  Het heeft niet zoveel zin om het gemiddelde te geven, omdat de afstanden nogal variëren (beroepsdeformatie?), maar de afstanden die ik in mei op fietsdagen heb afgelegd, zijn: 38 – 83 – 72 – 81 – 126 – 50 – 89 – 79 – 98 – 79 – 74 – 86 – 78 – 105 – 91 – 128 – 82 - 80 - 88 - 81 - 144 km. Dan zijn er nog zgn. rustdagen waarop ik niet van A naar B fiets, maar bijv. toeristische plekken bezoek (6 dagen tot nu toe van 3, 25, 22, 5, 22 en 15 km).

• Hoe is het weer eigenlijk?
  Verrassend genoeg is er in de 3 1/2 week die ik in mei heb gefietst een algemene trend in het weer te ontdekken. Volgens de Amerikaanse weerstatistieken is mei in deze omgeving de koudste maand geweest van de afgelopen 100 jaar, maar ik vind het nogal meevallen. 's Ochtends als ik begin te fietsen, is het vaak nog wel koud, de eerste week een graad of 10, later 15 - 18 graden, maar het warmt snel op. Meestal is het tot een uur of 2, 3 vrijwel onbewolkt en loopt de temperatuur op tot 20 – 25 graden (de laatste dagen van mei wat warmer). Uitstekend fietsweer dus. Daarna komt er bewolking opzetten, begint het harder te waaien en koelt het weer duidelijk af. Soms regent het aan het eind van de middag een beetje. 's Nachts heeft het wat vaker geregend en dan is het ook koud, minder dan 10 graden was in de eerste helft van mei vrij normaal.

Leuke voorvallen
Als ik op een kruising waar ik linksaf moet, een eindje rechtdoor ben gefietst om van het uitzicht te genieten en een foto te maken, stopt er tot 2 keer toe een auto om te vertellen dat ik op de verkeerde weg zit en bij het kruispunt linksaf had moeten slaan. Dat vind ik echt prachtig, wat een volk. Ik zit daarna fluitend op de fiets!

Slaapplaatsen
The Baptist Church "Bikers Hostel" was weer zo'n bijzondere plek. Je wordt met open armen ontvangen, je moet doen alsof je thuis bent, en alles staat ter beschikking: keuken, wc, badkamer, recreatiezaal met breedbeeld tv, en een eigen slaapkamer, waar ik mijn eigen self-inflating matrasje op het tapijt kan uitrollen.

De fauna
Ik zie enorm veel dieren. Veel en vaak heel fraai gekleurde vogels, maar ook veel dode dieren op en langs de weg: slangen, raccoons (kleine wasbeertjes), opossums (buidelratten), vossen, turtles (schildpadden); de schildpadden hebben een soort paddentrek, en dat betekent dat ze persé de weg moeten oversteken; 1 schildpad heb ik van een wisse dood kunnen redden, door hem (of haar) op te tillen en naar de overkant te dragen.

Benzinestations
Ik kom er vaak met de fiets, want behalve benzine tanken kun je er nog veel meer: goedkoop koffie drinken (met gratis refill), melk, frisdrank, brood en bananen kopen, maar vaak kun je er ook eenvoudig eten (sandwiches, pizza's) en er is altijd een telefoon, waar je met een telefoonkaart gebruik van kunt maken. En dat is ideaal, want met je gsm heb je in dit gebied niet vaak bereik, en met een telefoonkaart van 10 dollar (Euro 7,50), kan ik 45-60 minuten naar Nederland bellen!

Verkeerde beslissing!
Op een gegeven moment staat er op een bord langs de weg dat over 6 mijl de weg is afgesloten vanwege wegwerkzaamheden, en dat ik een omleiding moet volgen. Een blik op kaart leert dat ik dan ca. 6-8 km moet omfietsen. Mijn ervaring is echter dat fietsers er altijd wel door kunnen, eventueel door een stuk te lopen; wegwerkers helpen je daar soms zelfs bij. Dus, ik fiets vrolijk verder.

Als ik bij de wegafsluiting aankom, zie ik dat het asfalt over een stuk van ca. 200 meter is opgebroken, dus besluit ik dat stuk te lopen. Het heeft echter de vorige nacht geregend en de ondergrond is klei...: fiets en ik zakken ca. 10 cm weg in de blubber. Het laatste stuk heb ik de fiets zelfs moeten slepen, omdat de wielen door de klei niet meer rond konden draaien.
Toen ik weer op asfalt was, ben ik eerst een half uurtje bezig geweest om de fiets weer rijklaar te krijgen. In het eerstvolgende dorp heb ik bij de autowasserette de resterende modder van fiets en fietstassen afgespoten. Toch maar omrijden de volgende keer?

Informatie voor de sponsors:
Het totaal aantal gereden kilometers bedraagt tot nu toe: 2152
Het totaal aantal lekke banden is: 2