Nadat ik met een veerboot de Ohio ben overgestoken, ben ik al in de derde staat tijdens mijn tocht dwars door de VS aangekomen:  Illinois.

De oversteek is trouwens gratis!

Het eerste plaatsje aan de overkant heet Cave-in-Rock. Hier is ook de gelijknamige rots langs de oever van de rivier. Het is een geweldig grote opening in de rotswand, en zeker 25 meter diep. Wat minstens zo veel indruk op mij maakt, is dat ik de enige bezoeker ben. Ook Lewis en Clark (je weet wel degenen die in het begin van de 19de eeuw de doorgang naar het westen moesten vinden, zodat ik daar nu gebruik van kan maken…) zijn hier toen geweest! Een plaquette in het dorp herinnert daar aan.

Wat ik me van tevoren niet zo had gerealiseerd, is dat ik hier nogal zuidelijk zit (vergelijkbaar met Zuid-Spanje), en dat daardoor de avonden nogal kort zijn: begin juni is het om half 9 al donker! Bovendien hebben ze hier geen zomertijd. Van de andere kant wordt het daardoor wel makkelijker om vroeg naar bed te gaan en vroeg op te staan. En dat laatste is erg verstandig, want de hitte heeft inmiddels toegeslagen. Het is hier nu regelmatig boven de 30 graden in de schaduw, en ook de luchtvochtigheid is erg hoog.

Op een gegeven moment rij ik kilometers lang over de dijk langs de Mississippi. Het is zondag, maar er is geen motorrijder te bekennen. Dat is in Nederland wel wat anders. Overigens is de verstandhouding tussen motorrijders en fietsers hier heel wat beter dan bij ons. Hier groeten we elkaar!

Uiteindelijk kom ik al weer in de laatste (wat grotere) plaats die ik in Illinois bezoek: Chester. Chester is de geboorteplaats van Elzie C. Segar (1894). En wie is dan wel Elzie C. Segar? Dat is de bedenker van Popeye. In Chester is dan ook een standbeeld van Popeye en een Popeye museum.

Zelf heb ik in Chester het ziekenhuis bezocht. Ik had namelijk ontdekt dat ik door 2 teken was gebeten, in beide gevallen in m’n oksel. Omdat ik er slecht bij kon, had ik er maar 1 met de tekentang goed kunnen uithalen; over de tweede had ik de nodige twijfels. En aangezien ik in het verleden al eens Lyme Disease heb gehad, leek het me verstandig snel actie te ondernemen, want ik wil natuurlijk wel blijven fietsen! Ik kon gewoon het ziekenhuis binnenlopen, en werd meteen geholpen.

Eerst werd even snel gecheckt of ik een ernstige aandoening had, niet dus. Dan volgt de administratieve procedure (rekening wordt rechtstreeks naar de ziektekosten verzekering gestuurd), en kan ik bij de dokter terecht. Hij constateerde geen ziekteverschijnselen, maar heeft voor de zekerheid wel een antibiotica kuur voorgeschreven. Na 3 kwartier stond ik weer buiten, met een recept, waarmee ik bij de Wal-Mart (een groot supermarkt concern!) de pillen kan ophalen.

Na Chester steek ik de Mississippi over en dat betekent dat ik Illinois al weer verlaat en aan de volgende staat ga beginnen: Missouri. Het fietsen in Illinois verschilde niet veel van dat in Kentucky: ook nu weer veel golvende en rustige wegen, met af en toe steile klimmen, en veel vriendelijke chauffeurs. Al met al ben ik maar 4 dagen in Illinois geweest, de route gaat slechts door het uiterste zuidelijke puntje van deze staat. Dus is ook het verslag dit keer niet zo lang, maar dan heb ik altijd nog de rubriek…

En dan dit nog…

Antwoorden op vragen die zijn gesteld:
Wat eet en drink je zoal onderweg?

• Het ontbijt bestaat vaak uit pannenkoeken met stroop (erg gezond) of sandwiches (al of niet geroosterd) met kaas, en koffie, veel koffie; ik eet dat vaak bij een benzine station, maar het kan ook bij McDonalds!

• Het tweede ontbijt (in Nederland zou dat koffie met appelgebak zijn) is meestal weer koffie met een sandwich, of een cheeseburger bij een benzinestation.

• De lunch gebruik ik vaak in de open lucht op een rustig plekje, in een park, langs een riviertje of zoiets, en bestaat meestal uit meegenomen broodjes die ik beleg met banaan, kaas en jam.

• In de loop van de middag eet ik dan verder nog bananen, mueslirepen, powerbars, snickers, enz en ik drink cola, sprite (Mountain Dew) en sportdrank (Gatorade) en veel, veel water.

• Het avondeten: meestal kook ik niet zelf, maar probeer dat ergens op te lopen; het liefst waar ze salades (ze hebben hier prima maaltijdsalades) of een pasta hebben. Ook de Chinees en de Mexicaan voldoen aan mijn wensen!

Heb je wel eens last van zadelpijn?
Nee eigenlijk nooit! En dat komt omdat ik een goed zadel heb, mijn fiets goed is afgesteld, en ik (goede) fietsbroeken draag. Vooral wat het zadel betreft ben ik heel kritisch geweest; de fietsenmaker kan daar over meepraten. Ik heb nogal wat zadels uitgeprobeerd voordat ik eindelijk het zadel had gevonden, waarop ik na 100 km fietsen nog geen enkele last van zadelpijn had.

Wat de afstelling betreft, is zowel de afstand tussen zadel en stuur, als de hoogte van het zadel belangrijk. Verder gebeurt het nogal eens, dat vrouwen die op een heren (vakantie)fiets rijden, teveel voorover moeten zitten en daardoor veel last van hun schaamdelen krijgen. Goedkope fietsbroeken willen nogal eens een naad hebben op een plek waar dat niet moet. Ook is er verschil tussen vrouwen- en mannenbroeken, vrouwen en mannen zijn immers ook wat hun zitgedeelte betreft verschillend!

Kor van Hulten is een arts die zelf ook fietsvakanties onderneemt en die zich heeft gespecialiseerd in zadelpijn; hij heeft er zelfs een vlot leesbaar boekje over geschreven.

Hoe vaak wordt er gewassen?

• Wat mezelf betreft: ik probeer elke dag een douche te nemen (vooral direct na het fietsen is dat heerlijk) en m’n tanden te poetsen; dat douchen lukt niet altijd, en soms moet ik improviseren bij een kraan. Als er op een overnachtingsplek helemaal geen stromend water is, ga ik verder zoeken naar een andere plek.

• Wat het wassen van de kleding betreft: dat is in de VS geen probleem. Er zijn maar weinig plaatsen waar geen Laundromat (wasserette) is. Eens in de zoveel dagen gaat de hele handel die ik in die afgelopen periode heb gedragen in de wasmachine en daarna in de droger. Een uurtje later en 2 Dollar armer is alles weer schoon en droog!
• De betere campings en motels beschikken ook over wasmachines en drogers die je kunt gebruiken.
• De fietskleding gaat bovendien (dus bijna) elke dag samen met mij onder de douche.

Bijzondere slaapplaats
Nadat het enige hotel in een dorp vol blijkt te zitten, gaan ze daar aan het bellen en ze vinden voor mij een B&B adres bij mevrouw Dobbs, minstens 80 jaar oud. Haar man, die 10 jaar geleden is overleden, dreef een soort antiekhandel, het antiek is er nog, de handel niet meer. In de woonkamer en keuken van mevrouw Dobbs is het in mijn ogen een gigantische zooi van niet opgeruimde spullen (of is dat het antiek?).

Ik kan kiezen uit een kamer met 3 bedden, of een kamer met 5 bedden. En met die kamers is niks mis mee. De prijs is $ 15 inclusief ontbijt. Sommige campings zijn duurder zonder ontbijt.

Als ik de volgende ochtend nog even in de bibliotheek van het dorp ben om te internetten, krijg ik bezoek van een zoon en een dochter van mevrouw Dobbs (beiden ook al grootouders) want ze hebben van hun moeder gehoord dat er een fietser bij haar heeft overnacht die dwars door de VS aan het rijden is. En omdat zij ook wel eens fietsen, zijn ze erg geïnteresseerd in mijn ervaringen.

Dry counties – wet counties
Er zijn counties (zeg maar provincies binnen een staat) waar geen alcohol verkocht mag worden, de zgn. dry counties. Tot nu ben ik nogal in het conservatieve deel (de pro-Bush stemmers dus) van de VS geweest, en dat betekent vaak een dry county, en dus geen biertje na een barre tocht!

Je ziet vaak vlak bij de grens van een wet county drankwinkels die vooral druk worden bezocht door inwoners van de aangrenzende dry county!

Informatie voor de sponsors:
Het totaal aantal gereden kilometers bedraagt nu: 2443
Het totaal aantal lekke banden is nog steeds: 2