Wie Cordoba zegt, zegt Mesquita. Dat is de vroegere moskee die het beeld en de toeristische drukte van de stad bepaalt. De Mesquita die er aan de buitenkant uitziet als een fort, is eigenlijk een complex van gebouwen. Het belangrijkste onderdeel is de (vroegere) moskee waarvan de bouw reeds in 785 is begonnen en waarmee men rond het jaar 1000 klaar was. Van het oorspronkelijke bouwwerk is nog vrij veel over; van de 1300 zuilen staan er nog 850. De belangrijkste wijziging heeft in de 16^e eeuw plaatsgevonden: in de moskee is toen een kathedraal gebouwd! 

Als je via de hoofdingang binnenkomt (Puerta del Perdón) word je echt overweldigd door de schitterende architectuur, met name door de grote hoeveelheid rijen met zuilen in verschillende kleuren en soorten marmer.

Net buiten de Mesquita is een labyrint van straatjes met winkeltjes en eettentjes: de joodse wijk, Judería.

In Cordoba zie je veel binnentuinen (patio’s), de één nog fraaier dan de ander. In mei kun je deze tuinen in, dan vindt nl. ‘ El Concurso de Patios Cordoneses’ plaats; we zijn dus een paar weken te laat.

Na Cordoba vervolgen we onze fietstocht richting Cazorla en de bijbehorende Sierra via traject 28 (in tegengestelde richting) van Luc Oteman (hierna LO genoemd). Een hele rustige, maar wel vrij zware etappe; het lijkt wel een rit in de Ardennen: heel veel korte en steile klimmen en afdalingen. En heet is het ook nog steeds, dus zoeken we na 65 km een overnachtingsplek in Montoro. Helaas kunnen we niks anders vinden dan Hostal Montoro: pal aan de snelweg!

zicht op Montoro

De volgende ochtend weer vroeg op pad om de grootste hitte voor te zijn. Wat blijkt? Het is zwaar bewolkt (dus dat bestaat nog!), en om half 9 nog maar 21^oC.

Van Montoro naar Andújar volgen we weer min of meer het dal van de Rio Guadalquivir: een fraaie route: heuvelachtig, heel rustig, olijfboomgaarden, olijfbomen en olijven, onafzienbaar veel. Wat een rust, we staan een poosje stil om naar de stilte te luisteren. Na Andújar wordt het wat minder, hier is het wat meer agrarisch (maïs, bonen, graan). Na een siësta op een terras in Villanueva de la Reina vinden we na 77 km in Mengibar met enige moeite een hostal (Gloria). Volgens LO zou hier hostal El Sevillano moeten zijn, maar deze heet inmiddels El Granaino en is alleen nog restaurant; een ander hostal (El Corto II) is vol (althans dat zeggen ze). Gloria is twee keer niks, en dan is €40 (zonder ontbijt) veel geld.

Een olijfboomgaard tussen 

Montoro en Mengibar

Churros

Na een slechte nachtrust, het hostal is niet alleen te duur, maar ook erg gehorig, vervolgen we etappe 27 van LO richting Cazorla. Direct buiten Mengibar begint een stevige klim, tot 12%. In Villabordo (na 12 km) zijn we dan ook al aan koffie toe! Bij de koffie krijgen we churros (in olie gebakken brooddeeg, in de vorm van worst) toe. Heerlijk! Als we daarna de bakker proberen te vinden, is er weer een vriendelijke Andaluciër die ons lopend de weg wijst.

Eenmaal op pad, hebben we de weg weer kilometers voor ons alleen, met opnieuw uitzicht op olijfboomgaarden, waar we nu af en toe ook mensen aan het werk zien. Na de afslag naar Baeza, de A316 op, verandert het beeld totaal. Het is nu erg druk. In Puente del Obispo lunchen we in een parkje. Daarna moeten we 7 km zwaar klimmen om in Baeza te komen. 

Baeza is vrij toeristisch, maar er zijn dan ook veel gebouwen uit de 16^e/17^e te zien; ook wij lopen dus met ons fototoestel rond.

Baeza: Puerto de Jaen 

Hierna beginnen we aan het laatste stuk van de etappe naar Cazorla. Na een kort bezoek aan Ubeda (groter dan Baeza, dus ook drukker, wel erg fraai), willen we via Villacorda en de N322 de Sierra de Cazorla vanaf Tranco vanuit het noorden binnenfietsen. Maar al enkele kilometers na Ubeda stellen we onze plannen bij. De N322 blijkt een enorm drukke weg te zijn met een smalle, slechte fietsstrook ernaast, we zien het niet zitten om de hele dag het drukke autoverkeer in de hitte langs ons te horen jakkeren. We gaan in Torreperogil van deze weg af en komen dan op de zeer rustige A315.  In Peal de Becerro houden we in een klein parkje een lange lunchpauze en gaan daarna verder over de ook rustige A319 naar Cazorla. Dit laatste stuk is wel weer klimmen geblazen, maar al snel zien we een verwijzing naar camping San Isicio. Nu moet er echt nog even flink worden geklommen, vooral de laatste 100 meter op de camping zijn heftig! Maar het is het allemaal dubbel en dwars waard: de camping is schitterend gelegen (uitzicht op Cazorla), heeft een leuk tentenveldje met groen gras, prima sanitair en is erg rustig. De camping is eigendom van een Brabants echtpaar, dat al 23 jaar in Spanje woont, en enkele jaren geleden met deze camping is begonnen. Dit is voor ons een uitstekende plek om enkele dagen te blijven en van hieruit het Parque Natural de las Sierras de Cazorla, Segura y Las Villas te verkennen.

Cazorla: uitzicht vanaf de camping