2001 - Noord-Spanje

Deel 4: Eigen route van Morella naar Narbonne

In Morella verlaten we dus El Camino del Cid en zoeken we zelf onze eigen kleine weggetjes richting Barcelona, of misschien nog wel verder richting Franse grens. Enkele kilometers na Morella hebben we al zo’n weggetje gevonden: prachtig. Aan het eind van de dag denken we in Valderrobres bij een camping uit te komen, maar helaas die blijkt nog kilometers klimmen verderop te liggen. Aangezien we al bijna 100 km op de teller hebben staan, nemen we onze intrek in een hele oude fonda in het centrum van Valderrobres. Behalve de sacherijnige bediening van de dochter tijdens het avondeten, is het hier prima. De fietsen staan zo’n 100 m verderop in een of andere garage. We vallen met onze neus in het feest van San Christobal. Veel vuurwerk, waarmee de duivel moet worden verdreven. Het hele dorp is uitgelopen en heeft veel lol. Wij ook. Alleen jammer dat achteraf blijkt dat ik brandgaten in m’n fleece-trui heb opgelopen.

Het is wat minder heet geworden en er is van tijd tot tijd wat bewolking: prima fietsweer dus.

Typisch Spaans resp. Catalaans 

keramisch straatnaambordje (vlnr)

We bevinden ons nu in Cataluña, het Spaans van Jos biedt geen soelaas meer. Alles, inclusief de menukaarten, is in het Catalaans.

Het is inmiddels weer bloedheet, om 8 uur is het al 24 graden. Het eerste stuk valt nog goed te doen, een prachtige omgeving, een rustige weg en veel afdalen tot aan de Ebro. Helaas moeten we later op de dag in de hitte een stuk over een "rode" weg fietsen. We zijn dan ook blij dat we in Falset aankomen en daar in de schaduw vochtaanvulling en verkoeling kunnen vinden. We besluiten er te blijven en onze intrek te nemen in een wel zeer basic fonda. Gelukkig met een hele mooie binnentuin, waar we geruime tijd zitten te lezen onder het genot van een onze dagelijkse portie cerveza en chips (Lays) voor noodzakelijke vocht- en zoutaanvulling.

We besluiten om de volgende dag, zondag, een korte etappe te doen, zodat we voor de grootste hitte op de camping van Pradés aankomen. Hopelijk kunnen we daar in het gras liggen lezen en ‘s avonds het dorp nog wat verkennen.

De bermen zijn vaak nog heel mooi

Die korte tocht blijkt trouwens nog een hele klus te zijn met 2 beklimmingen. De eerste col, Puerto de Porrera, is nog wel goed te doen, maar de tweede, Puerto de Albarca, is zwaar met stukken van 10%. Daarna valt de camping ook nog eens tegen: geen gras en erg veel vliegen. En als we eenmaal geïnstalleerd zijn, begint de lucht te betrekken en horen we onweer.

Onze dagelijkse zout- en vochtaanvulling en 

de aantekeningen waaruit dit verhaal is ontstaan

Ook de volgende ochtend is het nog steeds bewolkt en als we in het dorp boodschappen hebben gedaan en aan de volgende etappe willen beginnen, begint het zelfs te regenen. Dat betekent dus eerst koffie drinken en een Catalaanse krant lezen, nou ja lezen, plaatjes kijken. Na een uurtje is het weer droog en gaan we alsnog op pad. Duidelijk dat het weekend weer voorbij is, we hebben de weg weer voor ons zelf.

Monastir de Pablot van boven 

(op een ansichtkaart)

Onderweg bezoeken we Monastir de Pablot: een heel groot, heel indrukwekkend, heel toeristisch klooster. De etappe eindigt vandaag na 90 kilometer in Igualada. Weer geen camping, maar mbv van een uiterst vriendelijke buschauffeur vinden we een 3(!) sterren hotel. We hebben onderweg geen regen gehad, maar wel buien op afstand gezien. ’s Avonds regent het wel en is er ook onweer.

De volgende dag is het weer bloedheet en hoewel de enige col van vandaag, Coll de Pollosa, 900 m, maar een stijgingspercentage van 3% heeft, is hij door z’n lengte van 39 km toch zwaar. Aan het eind van de dag moeten we om de camping van Taradell te bereiken ook nog een stuk gigantisch klimmen, zelfs nog op de camping.

We zijn nu precies 3 weken onderweg en besluiten om weer eens een rustdag op te nemen, zodat we overmorgen fris aan de laatste week kunnen beginnen. De camping kent enorme hoogteverschillen en het trekkersveldje ligt op het hoogste punt. We hebben dan ook een weids uitzicht op al die caravans beneden ons!

Onze plek op de camping van Taradell

Gelukkig heeft de plek waar wij staan lekker gras om in te liggen, het weer is prima, er is een zwembad met ligweide en een gezellig barretje/restaurantje. Dus we vervelen ons niet.

We hebben inmiddels besloten helemaal door te fietsen tot Narbonne. Omdat we nu in een omgeving komen waar we 2 jaar geleden ook gefietst hebben, kunnen we aardig inschatten hoe lang en zwaar het traject zal zijn.

Op donderdag beginnen we dan aan het laatste deel van deze vakantie. Al kort na de start voelt Jos iets vreemds bij het trappen. Inspectie levert op dat er een schakel van de ketting bijna helemaal loszit. Terplekke is het niet te repareren, zonder de schakel helemaal te verwijderen. Omdat we vlak voor Vic zijn, een wat grotere plaats, gaan we daar een fietsenmaker zoeken. Een passende ketting heeft hij niet, maar wel een schakel die ongeveer past. De ketting weer terugleggen kost nogal wat moeite, maar met onze hulp lukt het uiteindelijk.

Ook vandaag zit er weer een lastige klim in het parcours, misschien wel de zwaarste van de hele vakantie. Hoewel de Coll de Bracons maar ongeveer 1000 m hoog is, zitten er enkele korte stukken van 12-13% en lange stukken van ca. 10% in. Als je eenmaal boven bent vergeet je alle inspanning weer snel en ligt de wereld letterlijk aan je voeten. De afdaling brengt ons uiteindelijk op de camping in Santa Pau. Hier komen we 2 Belgen tegen (m+v) die al 9 dagen achtereen aan het wandelen zijn met resp. 20 en 16 kg op hun rug. Ze zijn dan ook total loss, en hebben besloten voorlopig uit te rusten.

Santa Pau is weer zo’n authentiek dorp

Twee jaar geleden zijn we hier ook geweest, maar we hebben het toen niet uitgebreid bekeken. Dat doen we nu wel: heel erg mooi en weer zo’n prachtig Plaza Mayor. Jammer dat daar altijd auto’s staan geparkeerd.

We nemen hier onze gebruikelijke borrel en eten een hapje. De eettent die we hebben uitgezocht, blijkt een soort van sterrenrestaurant te zijn, waar ook beroemdheden komen eten. We hebben tijdens deze vakantie wel eens beter gegeten, maar nog niet zo duur!

Oud kozijn in Santa Pau

De vakantie begint nu echt teneinde te lopen. We zijn vandaag de Spaans/Franse grens overgestoken. Maar we hebben wel weer kleine binnenweggetjes kunnen vinden en dus een mooie etappe gemaakt. Onderweg hebben we de warme lunch opgelopen in zo’n typisch Spaans restaurantje waar alle werklui uit de omgeving samenkomen en daar het Menu del Dia eten. Daar zijn wij dus bij gaan zitten. Zo’n menu bestaat uit 3 gangen en bij elke gang kun je weer uit kiezen uit enkele (meestal 3) gerechten. Wij begrepen niet waaruit we konden kiezen (er is geen menukaart en de uitleg is in het Catalaans), maar dat is geen probleem. Want dan komt de serveerster toch gewoon met een aantal borden waarop de verschillende gerechten liggen en wijs je aan wat je wilt hebben. Prachtig, en spotgoedkoop. We hebben hier voor ongeveer 16 gulden per persoon gegeten: sinas / cola, macaroni met tonijn, kip, frites, brood, ijs, koffie en 2 keer 1,5 liter koud flessenwater (ook voor in de bidon). Je kunt dan met een zeer goed gevulde maag weer op pad. Via de Coll de Pertous zijn we in Frankrijk aangekomen en doorgefietst tot Manreillas las Illas. 

Na 3 weken weer op een Franse camping.....

Hier staan we op een typisch Franse camping, hoewel de eigenaren Belgen zijn: geen toiletpapier op de wc’s, drukknoppen in de douches, beetje oud, beetje vies.

De volgende dag is het 14 juli, de Franse nationale feestdag, een dag die met stralend weer begint. Er is overal veel volk op de been, maar in tegenstelling tot wat we verwachtten zijn de winkels gewoon open.

Voor vandaag hebben we een tocht van 90 km uitgestippeld, zodat we ongeveer 40 km voor Narbonne uit zullen komen. Kunnen we nog een extra rustdag nemen en maandagochtend de laatste kilometers naar de trein afleggen. Helaas heeft het weer, voor het eerst, echt roet in onze plannen gegooid. Onderweg, op een terrasje lezen we in een Franse krant al, dat er voor de middag slecht weer wordt voorspeld: onweer en regen. En inderdaad als we de laatste klimmetjes achter de rug hebben en de Pyreneeën met weemoed in de verte zien verdwijnen, betrekt het helemaal. Eerst een beetje regen met onweer op afstand, maar als we in Paziols besluiten te stoppen om wat te drinken en het onweer af te wachten, gaat het helemaal mis. Zware regenbuien met knetterend onweer. Na een uur of twee lijkt het ergste achter de rug en gaan we weer op pad.

Voor het eerst in deze vakantie hebben we dan onze regenjacks aan. We hebben dan al besloten om niet verder te fietsen dan Tuchan (70 km), om daar in hetzelfde hotelletje te overnachten als 2 jaar geleden. Toen was het excuus dat de camping nog niet open was, nu dus het slechte weer. Als we in Tuchan aankomen heerst daar een soort noodtoestand met ondergelopen straten, waar de brandweer aan te pas moest komen om de zaak weg te pompen. Het hotel staat er nog, maar is van eigenaar veranderd. De nieuwe eigenaar is nog druk doende de zaak op te knappen, het hotelgedeelte is wel open, maar het restaurant nog niet. Nadat we ons geïnstalleerd hebben (en de elektriciteit al een keer is uitgevallen door het onweer) komt het voorstel om ’s avonds met de familie en andere hotelgasten mee te doen met een geïmproviseerd diner. Nou daar zeg je natuurlijk geen nee tegen.

In het nog lege restaurantgedeelte, alleen onze fietsen staan er gestald, zijn terrastafeltjes en -stoeltjes in een lange rij opgesteld en gedekt met brandende kaarsen erop. Het is dan ook heel gezellig en omdat wij van de 15 eters de enige Nederlanders zijn hebben we het wel zwaar temidden van al dat Frans (na bijna 4 weken Spaans), maar ook heel leuk. En we hebben heerlijk en uitgebreid gegeten. Later komen we er achter dat al dat eten in een ander huis op een klein fornuisje is klaar gemaakt, omdat de keuken van het restaurant nog niet klaar is.

Onze laatste col nemen we in regenkleding

De volgende dag is het weer nog steeds slecht, gelukkig geen onweer meer, maar het regent nog wel en er waait een erg harde wind, die hier tramontane heet. Tijdens de beklimming van onze laatste col (251 m) wijst de thermometer slechts 10 graden aan. Maar ja, wat wil je ook, het is de Col d'Extrême! Nadat we onderweg nog luid zijn aangemoedigd door onze disgenoten van de vorige avond, begint het even later zo hard te regenen dat we in de eerste de beste kroeg gaan schuilen. We moeten een aantal bakken koffie drinken voordat het wat op begint te klaren en wij weer op pad durven te gaan. 

Narbonne: tegenstelling tussen oud en modern

We zoeken wat kleine weggetjes, blijken de wind achter te hebben en hebben zodoende nog een leuke rit naar Narbonne. In Narbonne aangekomen schijnt de zon weer als vanouds en loopt de temperatuur ook weer op naar voor ons normale waarden.

Achteraf kunnen we zeggen dat we slechts 22 uren slecht weer hebben gehad tijdens deze 4 weken.

’s Avonds gaan we nog naar een prachtig orgelconcert in de kathedraal van Narbonne.

Ook de terugreis vanuit Narbonne met de Auto Slaap Express van de NS verloopt heel soepel. We vertrekken om kwart voor vijf uit Narbonne en de volgende ochtend om kwart over negen zijn we in Den Bosch. Om 10 uur zitten we op de fiets voor ons laatste stukje van 60 km naar huis.