Hari Kamis 16 juni

Om 11 uur varen we weg, naar Sumbawa.

Met het goedkoopste kaartje kunnen we in de Vip-ruimte zitten (airco, tv, kuipstoeltjes).

Anderhalf uur later komen we aan op Sumbawa. Een groot eiland waar we maar heel weinig informatie over hebben kunnen vinden, en ook alleen maar een hele globale wegenkaart (schaal 1:750.000) van hebben. 

Dorpje op Sumbawa:

Pato Tano

Het is bloedheet, dus snel de fiets op gesprongen en met de wind achter rijden we er flink op los.

Vanaf Poto Tano komen we door een droog landschap. In het begin zijn er nog vissersdorpjes met typische paalwoningen, maar later wordt de streek wat verlaten. Het landschap doet ons eerst niet echt aan de tropen denken, maar later keren gelukkig de palmbomen en de rijstvelden weer terug.

De weg is van prima kwaliteit en we rijden dan ook in één ruk door naar Alas. Hier zoeken we hotel Telaga op. Ruime schone kamers. Prima dus. Na een mandi gaan we het dorp zelf maar eens bekijken en lopen wat zijstraatjes in. We staan dan direct midden in het dorpsleven. Schitterend. Het valt ons op dat ondanks de vele mensen er op de "straten" zelf weinig tot geen rommel ligt. Men dumpt het blijkbaar elders, maar de straten zijn relatief schoon.

's Avonds eten we wat bij een warung (eetstalletje op straat). We zijn hier de enige toeristen. Een rare gewaarwording.

Alas

'Bus'station

Pos(t)kantoor

Om 9 uur zitten we al in het zadel. Na een tiental kilometers zien we voor de kust het dichtstbevolkte eiland ter wereld liggen: Bungin.

Als men op dat eiland gaat trouwen en in een eigen huis wil wonen, moet men verhuizen naar het vaste land, of met puin een stukje zee droogleggen om zo het eiland een stukje vergroten en daarop een nieuw huis neerzetten. Kun je nagaan wat er bij een overstroming gebeurt... De doden moeten trouwens op een ander eiland worden begraven.

De route voert ons over een prima weg: af en toe glooiend, langs rijstvelden, tapioca velden, bananen- en katoenplantages en her en der gehuchten met kinderen, veel kinderen. We hebben al die tijd uitzicht op de bergen.

Het toerisme is hier echt nog niet doorgedrongen. Onderweg zijn er nauwelijks eet- en drinkgelegenheden, maar het is hier werkelijk prachtig! 

Bungin: 

het dichtstbevolkte eiland ter wereld

We nemen onze intrek in Kencana Beach Inn, dicht bij Sumbawa Besar. Dit complex is een verzameling mooie vrijstaande huisjes op palen aan de oceaan. Na een mandi fietsen we nog naar Sumbawa Besar. 'n Stad waar, zo op het eerste gezicht, niet veel aan is. Hier drinken we thee, kopen fotorolletjes en bezoeken het Sultan Paleis. Dit gebouw bestaat volledig uit hout en is in 1885 gebouwd. Hier krijgen we een "privé-rondleiding" van een afstammelinge (kleindochter?) van de laatste sultan. Het ligt in de bedoeling er een museum van te maken.

's Avonds gaan we samen met Lars en Ellen (zij logeren in hetzelfde complex als wij) naar een traditionele bruiloft in Bangkong. Met z'n vieren huren we een bemo voor 10.000 Rp per uur. Via een vreselijk keienpad gaan we steeds verder de bergen in om uiteindelijk in Bangkong te eindigen. Hier is het een drukte van jewelste. Bruid en bruidegom zien er schitterend uit in hun traditionele (gehuurde) kleding.

Na het bruidspaar begroet, gefeliciteerd en geld in een envelop gegeven te hebben, worden we op de eerste rij neergezet en met alle egards behandeld die je maar kunt bedenken. Verder stelt de bruiloft zelf niet veel voor. We zitten maar zo'n beetje en een band speelt verschillende liedjes.

Na de muziek gaan bruid en de bruidegom naar het huis van de bruid en daar worden traditionele dansen en muziek uitgevoerd. Wij gaan naar het huis van de familie van de bruid waar later ook het bruidspaar aankomt. Wij krijgen uit respect voor ons bezoek nasi campur. Om 11 uur ‘s avonds! Uit beleefdheid eten wij er iets van. Ook moeten we nog sigaretten van lontar-bladeren roken. En dan te bedenken dat we alle 4 niet-rokers zijn!

Voor het eerst zijn er in dit dorp buitenlanders op een bruiloft en dat hebben we geweten ook.

Bruid en bruidegom moeten hun eerste nacht samen wakker blijven. Bereidwillige dorpsgenoten zorgen daar voor, door van tijd tot tijd op een grote trom te slaan en daarbij te zingen.

Alles bij elkaar is het wel een hele bijzondere ervaring.

Traditionele bruiloft in Bankong

We zijn vandaag precies twee weken onderweg.

We houden een heerlijke luierdag: op het strand liggen, zwemmen, lezen en slapen. Even één dag géén indrukken verwerken. Bevalt uitstekend. Vandaag besluiten we ook om met een wandeling (soort trekking) van een halve dag mee te gaan.

Vanochtend hebben we om 5 uur de wekker af laten lopen. De afspraak was (dachten we) dat we om kwart voor 6 zouden ontbijten en om 6 uur zouden worden opgehaald. Maar om 10 voor half 6 staat plotseling de chauffeur al op de stoep. Na wat heen en weer gepraat uiteindelijk toch maar eerst ontbeten en het oorspronkelijke plan uitgevoerd. Om 6 uur rijden we met een pick-up weg. Wij met z’n tweeën voorin, en Lars en Ellen in rotanstoeltjes achter in de open bak. Prachtig gezicht. Zij moeten in die stoeltjes zitten, want gewoon met je kont op de laadvloer, dat kan niet. Het is geen gezicht!

Bij Hotel Tamora in Sumbawa Besar voegen de eigenaar, personeelsleden en nog een aantal andere mensen zich bij ons. Het gezelschap bestaat nu uit zo'n 25 mensen. Het grootste deel moet in/op de pick-up. Dit zien we anders alleen maar aan ons voorbij gaan en nu zitten we er zelf in. Prachtig!

We rijden zo’n 30 km in zuidelijke richting de bergen in. Hier beginnen we als één grote familie aan de wandeling (met een lokale gids die we onderweg opgepikt hebben).

De wandeling loopt via de bush, rijstvelden en een rivier naar een plek in de rivier waar grote rotsblokken liggen. Hier gaan we wat lummelen en kletsen. De moeder van de eigenaar gaat spontaan uit de kleren (hield alleen haar broek en bh aan) en neemt een douche bij een watervalletje in de rivier. We lunchen hier ook: rijst met vlees verpakt in een bananenblad. Weer een nieuwe ervaring!

Na de lunch lopen we via een andere route terug naar de auto. Hier kijken we nog wat rond en eten suikerriet (een weeïge zoete smaak).

Vervolgens gaan we met de auto’s weer op weg, nu naar een waterval. We rijden over de meest verschrikkelijke keienpaden, door rivieren, en soms moet iedereen uitstappen. Na deze bizarre rit bereiken we uiteindelijk een plek (nadat we in een dorp eerst nog een plaatselijke gids hebben opgepikt) vanwaar we nog één kilometer door de jungle moeten sjouwen om bij een hele grote waterval uit te komen.

Het is hier prachtig en we brengen er dan ook een hele tijd door. Steeds meer mensen gaan (deels) uit de kleren en nemen een bad. Dus ik ook!

Wayan is onze min of meer persoonlijke gids, en geeft ons steeds heel uitgebreid informatie over de natuur. Zo zien we o.a. teakplantages, mango- en cashewnotenbomen en veel bomen met geneeskrachtige kruiden en vruchten. Bovendien ook nog apen en een arend. Reuze interessant allemaal. Er groeit hier zoveel in de natuur dat je makkelijk in leven zou kunnen blijven in tijd van nood.

Uiteindelijk gaan we weer terug, via dezelfde moeizame weg als we gekomen zijn.

Op expeditie in het oerwoud

Al met al weer een onvergetelijke dag. De mensen zijn zo enorm vriendelijk, behulpzaam en gezellig. Heel leuk om een dag met hun op stap te zijn.

We hebben echt in een tropisch regenwoud gelopen! Te gek gewoon. Hier konden we alleen maar van dromen.

Wat ons erg verbaasd heeft, was dat de moeder van de eigenaar overal mee naar toe sjouwde. Niets was te moeilijk en het ging ook nog in een straf tempo. Dat moet wel een enorm sterke vrouw zijn.

Op de terugweg van Sumbawa Besar naar Kencana Beach mochten wij in de rotanstoeltjes zitten. Dat voelt best belachelijk, maar aan de andere kant is het ook wel heel leuk.

Uiteindelijk komen we om kwart over 6 weer terug bij ons bungalowtje. Dit was dus gepland als een wandeling van een halve dag, het is een trekking van meer dan 12 uren geworden!

Vanochtend zijn wij met de fiets naar Sumbawa Besar gegaan en hebben die bij Hotel Tamora gestald. Bij het busstation nemen we een Ben Hur (paardentaxi) naar de markt waar ook de bemo's staan. Hier charteren we een privé-bemo (degenen die er al inzitten moeten eruit) voor Rp 4000 naar Poto. Poto is een dorp waar songket-weven beoefend wordt. We zoeken een tijdje, maar kunnen niet meer kunnen vinden dan een vrouw die klosjes garen prepareert. Niet zo geslaagd dus. Uiteindelijk gaan we maar weer met een bemo terug (nu voor Rp 1000!).

We lunchen in hotel Tamora. Omdat we niet dezelfde weg terug naar Poto Tano willen fietsen als op de heenweg, regelen we een bus (totaal Rp 8000 voor twee personen en 2 fietsen voor ca. 125 km).

's Middags doen we lekker ontspannen: schelpen zoeken, lezen en de bullen grotendeels inpakken. Morgenvroeg (6 uur!) komt de bus ons op halen.

Vanochtend zijn we om 5 uur gewekt (hebben we niet om gevraagd, maar dat doet men gewoon, omdat ze weten dat we met de bus mee moeten). Om kwart voor 6 is de bus er al. Wij stappen in, en terwijl onze bagage en fietsen het dak worden opgewerkt rijdt de bus al weer. We zijn daar inmiddels aan gewend, zodat we ons er al niet meer druk om maken.

Als we een tijdje rijden komen de jongens die onze bagage en fietsen hebben vastgeknoopt, via een raampje naar binnen!

Na een voorspoedige rit komen we om half 8 aan in de haven. Hier missen we net de boot. Dat betekent een uur wachten. Samen met Lars en Ellen en onder het genot van een kopje thee.